Witte Krokodillenleren Laarzen
Herman is al jaren op zoek naar een paar Witte Krokodillenleren Laarzen. Voor elk optreden, in welke uithoek van Europa hij ook speelt, gaat hij de schoenenwinkels af. De meest schitterende exemplaren komt hij tegen: pistache gekleurde slangenleren laarzen, laarzen van streng verboden mantaroggen-, kamelen- en leguanenleer. Zelfs kek gepunte rattenleren laarzen. Hoge laarsjes met tijgerprint, halfhoge laarsjes met pantervlekken, korte laarsjes met hyenahaar. Maar niet één paar Witte Krokodillenleren Laarzen.
Tot zijn gitarist een verjaardagsfeestje geeft. Daar komt hij iemand tegen die hem het webadres geeft van een Amerikaanse schoenenwinkel met de mooiste puntlaarzen ter wereld. Daar zijn ook Witte Krokodillenleren Laarzen bij. Eindelijk! Snel schrijft hij het adres van de website op zijn ponypack speed.
Helemaal keil en geil wankelt hij naar huis. Halverwege schopt hij zijn oude laarsjes alvast de gracht in. Met frivole danspasjes zet hij zijn tocht voort.
In gedachten ziet hij zich al helemaal gaan op zijn Witte Krokodillenleren Laarzen.
De volgende morgen ontdekt hij dat hij -van alle dingen die hij had kunnen laten liggen- nou net dàt pakje speed is verloren.
Een maand later stapt zijn gitarist het podium op. Met aan zijn voeten: Witte Krokodillenleren Laarzen!
‘Thank God,’ omhelst hij tussen twee nummers door zijn gitarist, ‘dus jij hebt mijn pakje speed!’
Het verhaal Witte Krokodillenleren Laarzen komt bij een van de geluidsjongens van Brood vandaan. Het klopt dat Herman jarenlang op zoek is geweest naar een paar Witte Krokodillenleren Laarzen. Maar dat Herman geloofde dat zijn speed niet nog op de avond van het feest in de neus van zijn gitarist is verdwenen is natuurlijk een fabeltje.
