Het Huwelijk
Een week voor hun huwelijk in 1985 vraagt Xandra Herman een paar dagen op haar dwergcavia Nina te passen. Ze wil er een paar dagen tussenuit. ‘Fine’, zegt Herman. Omdat hij geen zin heeft om steeds op en neer te gaan, neemt hij het beestje mee naar zijn huis. Na één dag bedenkt hij dat het gekooide knaagdier recht heeft op meer bewegingsvrijheid. ‘Zo kleine meid, wordt het niet eens tijd om uit huis te gaan?’ spreekt hij plechtig en opent de kooi. Al snel vindt Nina een schuilplaats in Hermans oude bankstel.
Als Xandra uitgerust en helemaal klaar voor het huwelijk terugkeert van vakantie, vraagt ze direct naar haar dwergcavia.
‘Een schatje’, antwoordt Herman. ‘Mag ik haar nog een weekje bij me houden?’ Zo sust hij zijn aanstaande, want hij heeft de dwergcavia al in geen twee dagen meer gezien.
De huwelijksvoltrekking behoeft hier verder geen beschrijving. Heel Nederland heeft op tv kunnen meegenieten van Hermans legendarische ‘daar overvalt u me wel een beetje mee.’
Van de huwelijksnacht bestaan echter geen beelden. Het verhaal gaat dat Xandra, gehuld in sexy babydoll, het hemelbed instapt en haar wettige echtgenoot een standje geeft.
‘Herman. Godskolere. Had je voor deze belangrijkste dag van je leven niet een paar schone sokken kunnen aantrekken. Wat een ongelofelijke stank!’
Waarop Herman enigszins beledigd een puntschoen uittrekt en hem balorig onder haar neus drukt. Terwijl hij grapt: ‘Kontje je weet toch dat ik helemaal geen sokken draag’, tuimelt de geplette dwergcavia uit zijn schoen. Recht in haar decolleté.
Of het werkelijk waar is kan alleen Xandra vertellen.